Ze wordt hier liefkozend Boeltje genoemd, afkorting van Bulé wat “witte” betekent. Ze wilde altijd al het land van haar oermoeder leren kennen. Nu, als 17-jarige studente bezigheidstherapie, moest ze ergens stage lopen. En natuurlijk koos ze voor het land van haar roots, waar ze binnen de Yayasan op de kleuterschool, de kleintjes bezighoudt.

Net als alle voorafgaande stagiaires, slaapt ze op zaal bij de meisjes. En net als alle kinderen in het weeshuis staat ze om 04.30 uur op. Om 05.00 uur is iedereen beneden om de tuin schoon te maken. Daarna wordt een douche genomen. Ontbijt is om 6.00 uur. Om 7.00 uur zit ze met de kleuters op school.

“Ze moet maar eeuwig bij ons blijven,” zegt Surati onze hulp. “Ze steekt tenminste haar handen uit haar mouwen!” verkondigt ze nog eens luidkeels, onderwijl glurend naar eenieder die lui op zijn stoel zit te gapen.

Intussen voelt Boeltje zich al helemaal thuis tussen de kinderen. Enthousiast organiseert ze spelletjesavonden zoals “Pa van der Steur Got Talent”, waarbij de kinderen al hun talenten tentoonspreiden. Of een modeshow, waar de kinderen 45 minuten de tijd krijgen om iets te verzinnen waarmee ze voor de dag kunnen komen. Jeff en Ajeng zijn juryleden. De prijzen komen uit de grote koffer met allemaal cadeaus die ze heeft meegenomen uit Holland. Het zijn dolle avonden, waarbij de kinderen getraind worden om hun durf en creativiteit te tonen.

“Krijgen de kinderen zakgeld?”
“Mogen ze vriendjes en vriendinnetjes op bezoek hebben?”
“Mogen ze zelf ergens op bezoek?”

Het zijn van die vragen waarbij ik merk dat zij beseft, dat ze in een totaal andere wereld leeft dan de weeskinderen. Ik merk ook dat ze erg begaan is met de kinderen.
Ik leg uit dat we alles proberen om deze – anders kansloze kinderen – een goede toekomst te geven maar dat ze hen niet kan vergelijken met kinderen uit gezinnen met een vader en moeder.

“Ik ga echt mijn best doen om voor al die kinderen die nog geen symbolische adoptieouder hebben een ouder te vinden. Ik vind het zo erg dat de grote en de niet-zo-leuk-uitziende-kinderen overblijven.” zegt ze. De daad bij het woord pakkend, neemt ze pen en papier en gaat aan de grote tafel zitten werken.

Een ijselijk gegil doet iedereen het terras opstormen. Boeltje staat boven op een stoel. Trillend wijst ze naar een cicak die doodstil aan de muur naar ons gluurt. “Hij zat onder mijn schrift” siddert ze.

“Een cicak eet muskieten… hij is onze vriend.” zeg ik sussend.

“Ik maak de muskieten liever zelf dood, dan het aan die engerd over te laten.”
“Toch vreemd, dat jij als vegetarische, beesten dood maakt. Ook al zijn het maar muskieten” probeer ik haar af te leiden.
“Maar ze prikken mij lek. En wie mij prikt, mag ik terug prikken” zegt ze kordaat.
“Verkondig deze theorie maar niet aan de jongens. Je krijgt geheid een oneerbaar voorstel.” zeg ik droog.
Pas als ik de trap oploop hoor ik aan haar schaterlach dat het kwartje is gevallen.

“Heeee…. wat zitten jullie raar ?” vraag ik als ik vanaf mijn balkon zie, dat de meisjes op een rij op hun hurken zitten, hun achterste hangend boven een gootje.
“We laten Boeltje zien hoe je op een wc moet hurken.” gillen ze in koor.
“De waterpomp was gisteren kapot omdat een vogel erin was gekropen. En toen was er boven geen water. Ik moest daarom beneden bij de meisjes douchen. Maar er zijn daar alleen hurk-wc’s. Ik wist eigenlijk niet goed hoe je er op moet zitten” zegt ze met een knalrood gezicht.
“Je bent er toch niet op gaan zitten” krijt ik ontzet.
“Neeehh….” antwoordt ze weifelend. “Enne.. er was ook geen trekker om door te spoelen. Ik weet niet hoe jullie het doen” Boeltje’s gezicht is nu helemaal paars.
“We leren haar wel hoe het werkelijk moet, tante Nel!” en de kinderen knikken mij geruststellend toe.

Boeltje’s laatste dag
Het naderend afscheid werpt een domper op alle kinderen. Boeltje zelf loopt met rood behuilde ogen lusteloos rond alsof ze doodziek is.

Met : “Ayooo jongens, we geven op Boeltje’s laatste avond een knal discofeest.” probeer ik iedereen op te vrolijken. “Jullie mogen de nieuwe muziekinstrumenten en de discolampen naar het terras brengen.”

Uiteindelijk wordt het toch een vrolijk feest. Onder hilarisch gejoel houden de kinderen om beurten een speech waarbij ze vaak niet verder komen dan “I love you…” of “I love you more and more… !”

Zoals te verwachten, gaat het afscheid de volgende dag gepaard met een heleboel tranen, een heleboel beloftes om elkaar volgend jaar weer terug te zien. Om haar een beetje te troosten mogen twee van haar beste vriendinnen mee naar airport. Zodra de auto het terrein heeft verlaten ren ik naar de masseur om alle drama van de laatste paar dagen weg te laten masseren. Als ik helemaal opgeknapt thuis kom, word ik aan de poort opgewacht door een groep opgewonden kinderen. Ze vallen haast over hun woorden om mij iets te vertellen.

“Allemaal stil! Leo mag het vertellen.” zeg ik.
“Boeltje wordt vastgehouden op airport. Ze kan het land niet uit” komt het hoge woord eruit. “Ze kan ons ook niet bellen. Ze vroeg via facebook of u haar alsjeblieft zo gauw mogelijk wilt mailen”

Terwijl ik naar mijn computer ren, moet ik onmiddellijk denken aan het pakketje dat ze van een van de vaders van onze leerlingen, moest meenemen naar Nederland. Hij vertelde onder tranen dat hij zo graag iets wilde meegeven voor zijn vriend. Toen ik dit van Boeltje hoorde, heb ik haar gezegd dat ze het pakketje meteen moest teruggeven. “Die meneer kan het gewoon per post opsturen. Het is te gevaarlijk om iets mee te nemen van iemand die je absoluut niet kent. Voor het zelfde geval zit er verboden spul in” legde ik haar uit. Ik vraag me af of ze mijn raad heeft genegeerd en dit pakketje toch heeft meegenomen en daarom wordt vastgehouden.

Als ik haar uiteindelijk via facebook bereik, merk ik dat ze totaal overstuur is.
Blijkt dat haar visum alleen geldig is voor 4 weken, terwijl ze 6 weken is gebleven. De boete is opgelopen tot bijna 4 miljoen rupiah. Ze heeft geen geld om te betalen.
Ik bel de autoriteiten op de airport op, probeer uit te leggen dat we dit niet wisten en vraag of we het geld kunnen overmaken.
“Er moet cash betaald worden Ibu” krijg ik te horen.
“Maar haar vlucht vertrekt binnen 45 minuten” krijt ik.
“Toet..toet….toet…” de persoon aan de andere kant heeft de telefoon op de haak neergekwakt.

Mijn hersens werken op volle toeren.

Opeens denk ik aan Mar, een oude vriend die als piloot bij de Garuda werkt. Terwijl ik zijn nummer draai doe ik een schietgebedje dat hij niet toevallig in de lucht is.
“Marrrrrrr……..” gil ik overspannen.
“Ada apaaaa….Nel ?” zijn stem klinkt irritant rustig.
Ik leg hem alles uit. Hij moet even nadenken en zegt dan op kalmerende toon:
“Ik ben op dit moment aan het verhuizen, maar ik bel je over 10 minuten terug.”
Even later belt hij terug. “Mission accomplished” rapporteert hij. “Het was niet gemakkelijk om iemand te vinden op airport die toevallig zoveel cash bij de hand had, maar het is gelukt.” zegt hij.
Tien minuten voor take off krijg ik op facebook bericht van Boeltje dat ze hijgend het vliegtuig ingaat.. “Ik kom gauw weer terug hoor tante Nel.” mailt ze.

Ik ren naar de telefoon. ”Aguuuungg…,,!!! Mijn koppijn is terug! Wil je mij alsjeblieft weer masseren…. !!!?